ECD training

De foto introductie is aanleiding om te tellen met materialen. Stenen, slippers, pennen....Dit keer gebruiken we snoepjes.


Een interactief rekenspelletje. Hoeveel stenen hoor je vallen in de 'jug'? En hoeveel zitten er nog in mijn hand?


Leermaterialen maken. Het is zo leuk en gezellig dat bijna iedereen blijft hangen als een trainingsdag erop zit. Want: 'ik maak het nog even af'.


Wat kun je doen met knijpers, kledinghanger, nummerkaartjes, (gekleurde) stenen en een voelzakje? Héél veel spelletjes! Hier staan we allemaal op een rij met een nummer. Nog niet op de goede volgorde. Wat een lol hebben de leerkrachten als ze de foto zien. Ik steek er een kop bovenuit. Lamo lamo manche!


Vijf dagen training voor mijn eigen zeven juffen. Lekker low profile bij mij thuis. Met af en toe een week ertussen om de nieuwe spelletjes en liedjes in de klas uit te proberen. Geen officieel gedoe en geen opening met toespraken. Gewoon op de grond zitten zoals ze thuis ook doen en gezellig foto's kijken. Van elkaars school en klaslokaal en van mijn familie. Om elkaar beter te leren kennen. Kan water erbij, frisdrank en wat lekkernijen.
Het ijs is al snel gebroken. Na eerst wat onwennig om zich heen te kijken beginnen de juffen een praatje te maken, mijn huis te bekijken, elkaar foto's te laten zien. De foto's die ik tijdens de lessen op school heb gemaakt geven aanleiding om alles wat goed gaat te benadrukken en om enkele verbeterpunten aan te geven. De discussie komt op gang, ze vragen uitleg aan elkaar, komen met eigen ideeen en zijn nieuwsgierig. Vervolgens gaan we naar het kleuterlokaal dat ik in huis heb ingericht. We oefenen circletime, leren nieuwe engelse en nepalese liedjes en interactieve spelletjes.

Ik heb geen strak programma. De grote lijn staat op papier en alle benodigde materialen liggen klaar. Het geeft alle ruimte om vanuit de intrinsieke motivatie van de leerkrachten te werken. En die motivatie wordt groter en groter! Dat is fantastisch. We fantaseren over wat te doen met materialen en proberen ze uit. De leerkrachten bedenken zelf spelletjes en geven aan waar ze tegen aan lopen in de klas. Samen proberen we daar oplossingen voor te vinden. Zowel over het werk als op persoonlijk vlak komt de discussie op gang.

Vijf dagen lang is er één en al bedrijvigheid in mijn huis. Het wordt een geoliede machine. Ze beslissen zelf wat ze willen maken, doen en leren. Weten de materialen te vinden, helpen elkaar en geven elkaar uitleg. Er ontstaan nieuwe vriendschappen. Ze delen kennis en problemen met mij en met elkaar. Ik stuur aan/bij, begeleidt en help waar nodig en biedt nieuwe kennis aan. Al die tijd is Gwyneth een super assistente.

Als de vijf dagen erop zitten zijn er plannen voor een picknick, een vervolg training en een cake bak ochtend. Eigenlijk moet er ook nog een kookcursus komen vinden ze, speciaal voor mij en Gwyneth. Krijg ik misschien wat kilo's erbij en met de nepalese keuken onder de knie zijn we een goede partij voor de Nepalese mannen die zij wel voor ons zullen zoeken!

Niks kinderachtig!

De bibliotheek van Jan Jyoti school is iedere ochtend open en de kinderen mogen er voordat de lessen beginnen spelen en lezen. De rijgkralen staan vandaag in het zicht. En als je tien bent en dit mooie gekleurde materiaal voor het eerst onder ogen krijgt is het fantastisch leuk om mee te spelen. Helemaal geen kinderachtig speelgoed. Ontroerend om te zien.

De eerste resultaten..!

This is a story about one of the schools I started working in September 2010. Soon it became one of my favourites and I visited the school as regularly as possible.

I’ll try to describe the starting situation.
The classroom was dirty. The concrete floor was filled with dust and after a few weeks the classroom also became storage for building materials. There was no waste bin or broom. I didn’t see any evidence of the teacher using the available wall paintings or the teaching materials stored in the library next door. As far as I could see, the daily activities were chanting and copying English and Nepali letters, sitting wherever they found space, waiting and hanging around. The teacher was friendly towards the children and tried to comfort those who were sad or having small problems. She didn’t seem to know methods to improve the discipline or get attention of the class, other than shouting. Towards me her behaviour was shy and silent.

After only a few visits the teacher started to show change. She started opening up and admitted that she liked my visits. As well as being helpful for her, she told me that the children were very happy and enjoying the games we played. She became aware of other teaching methods and although they seemed a bit strange in the beginning (she needed a lot of encouragement to practise them herself) she started enjoying the interactive teaching and became more and more happy and confident to take over the games I demonstrated.

Although I started each visit with putting library materials into the classroom it took a while before the teacher copied this behaviour. Her first move was walking into the library when she saw me arriving. I seemed to be the reminder she needed.

On a morning in January I entered the classroom unexpectedly. And what a happy discovery: teaching materials were laying in the classroom and the teacher was using those playing an interactive alphabet game. It was a game we had practised several times before. She had introduced it as a daily activity and been able to change the game a little to be more comfortable playing it, also including the game-related wall painting. Children were sitting in a half circle, all able to see the teacher, the wall painting and the teaching materials. During the writing class which followed she started using the low blackboard writing big letters and patterns, for the children to practise on the same board.(By that time the building materials were gone: transformed into toilets and a safety railing for the top floor.)

Shortly after that we introduced group play. It was a very successful happening. Everybody was enjoying the experience. Teacher and children were exploring the materials that had been laying in the library for years and years and the new added ones VSO had been able to buy from the small grant money. The Head Sir and SMC President came in to have a look and showed support towards this big change. We practised it again during my following visits.

What a nice surprise a few weeks later. At the start of the school day I found all the children playing in groups. They were focussed on their task and enjoying their play. The teacher told me that group play had now become a daily habit. She was able to explain to me why, demonstrated awareness about learning abilities and showed understanding of the necessary variation between playing and learning time. I felt lucky to see such a learning curve.

The teacher has changed from a shy withdrawn teacher in a more confident person. She is happy to try new games, methods and classroom arrangements and became confident enough to make decisions herself with me hanging around. Also she tries new methods without me being there to help.

Of course there are still lots of things to work on. Now and then the waste bin that we introduced seems to disappear spontaneously, the topic mathematics is often forgotten and the picture books are gathering dust in the library.

At the moment we are practising and developing a circle time routine. We make a start with simple planning (mathematics is in there!) and are increasing the number of interactive circle time games using low cost and library materials.

I’m looking forward to the moment where she will tell me: ‘Please AkkeAntje, sit down and watch. I know this already. Look’.
I’m pretty sure it won’t take long before that happy moment will appear!