Namasté, Namaskar!

Ze staan ons al op te wachten terwijl wij warm en zwetend het schoolterrein op fietsen. De directrice, leerkrachten en de peon (concierge). De mensen zijn nieuwsgierig, wie zijn dat en wat komen ze doen? Soms loopt het dorp uit, vaak komen er kinderen een kijkje nemen.

We krijgen een warm onthaal. Een tika (rode stip) op ons hoofd en bloemen in de hand. Soms staan er leerlingen op een rijtje die één voor één bloemen aanbieden, teveel om vast te houden. Een andere keer zijn de vers geplukte bloemen geregen tot een ketting, prachtig. Op een dag zit er zelfs een banaantje aan: voor als ik honger krijg! We plaatsen onze handen tegen elkaar, maken een lichte buiging en zeggen respectvol 'Namaskar'.

Dan gaan we in gesprek. Iedereen stelt zich voor. Naam, land van herkomst, functie. Drie woorden Nepalees zijn vaak genoeg om het ijs te breken.

Zo gaan we op bezoek bij zo'n 16 scholen. Ter kennismaking en introductie en om vervolgens een selectie te maken. Het levert ons een paar prachtige fietstochten op. Ondanks de hitte, het is zo'n 40 graden, genieten we volop. Eindelijk zien we het platteland en de kleine dorpjes in de omgeving van het drukke stadse Bhairawa. Sandy en ik zijn opgelucht, dit is de 'rural surrounding' waar we zo op hoopten. Onze Fillipijnse collega's zijn wat minder bedreven in het fietsen dus besluiten we dat Sandy en ik samen op de zes meest afgelegen scholen gaan werken. Dat is ons prima naar de zin. Het betekent iedere dag drie kwartier tot anderhalf uur op de fiets heen en terug. Goed voor de conditie.

Middagslaapje

Als je moe bent ga je even liggen. Dat kan bijna altijd en overal. In de riksja, in de klas, in de groentekraam, boven op de toonbank... maakt niet uit.

Worldcup

De voetbalkoorts slaat ook in Bhairawa toe. En wat leuk dat Nederland het zo goed doet. Ineens gaan de Nepalese ogen glimmen als ik vertel dat ik uit Nederland komt. 'Eeeeeh Worldcup!' is steevast het antwoord. Socializen is ineens heel gemakkelijk. Naast de praatjes over weer en werk kletsen we nu ook over worldcup! Mijn Nepali woordenschat groeit met de dag.

In hotel Glasgow, waar we de eerste weken woonden, hangt een groot scherm waar we iedere wedstrijd volgen. De Nepalezen zijn erg sportief. Ze leven allemaal mee en juichen voor ieder Nederlands doelpunt dat gescoord wordt. Een enkeling die voor een 'verkeerd' doelpunt juicht wordt door vrienden lachend gecorrigeerd. 'Netherlandsbatta', (uit Nederland) zeggen ze erbij terwijl ze naar mij wijzen.

De volgende dag wordt er veel naar me geroepen terwijl ik door het stadje fiets. 'Gefeliciteerd, jullie hebben gewonnen, kijk je vrijdag ook weer?' Ik zwaai, groet en roep al fietsend vrolijk terug. Willem en Maxima staan juichend op de voorpagina van een Nepalees dagblad. Op naar de Finale. Die kijken we in Pokhara waar we een midweek training hebben. Nederlanders, Oegandezen, Engelsen, Nepalezen en Filipijnen, allemaal in het oranje. Na afloop van de wedstrijd drinken Rikie en ik er nog maar eentje. De tweede plaats, tja.

Terug in Bhairawa word ik vele malen gefeliciteerd: 'Jullie zijn tweede van de hele wereld, wat een prestatie!' Ik lach en knik instemmend, ze hebben groot gelijk!